امپراطوری پارس هخامنشی (۳۳۰–۵۵۰ قبل از میلاد) که نهایتاً بر ۲۳ ملت و حدود ,۳۰۰۰،۰۰۰ مایل مربع  حکومت کرد، و گستره آن از افریقای شمالی‌ تا دره سند ادامه داشت ، بر اساس قانون و نظم پایه گذاری شده بود. هرودوت گفته است که حتی پادشاهان حق دادن دستور کشتن انسانی‌ را بابت جرمی‌ نداشتند. یک رهبر ایدهآل فارسی میبایست با هوش ، قاطع ، منصف و تضمین کننده نظام مدنی باشد. 

کورش بزرگ (۵۳۰–۵۵۹ قبل از میلاد )، بنیانگذار امپراطوری فارس هخامنشی ، پایه استراتژی بزرگ امپریالیستی را ریخت. بردباری ، قانون و نظم راه هایی‌ بودند که فارس ها میتوانستند دنیا را فتح و بر آن حکومت کنند. مختل کردن نظم توسط شورش و بیقانونی چالش هایی‌ بودند که پادشاهان هخامنشی با آن توسط یک ارتش تعلیم دیده و بروکراسی متمرکز روبرو بودند. 

کورش بزرگ  در سال ۵۵۹ قبل از میلاد بر تخت پادشاهی نشست و مانند پادشاهان سابق ، به سلطه مادهای ایرانی احترام گذاشت. کوروش درطول اولین دهه سلطنت خود علاقه به تحکیم قدرت خود بر کنفدراسین فارسها و امپراطوری عظیم مادها داشت. او در سال ۵۵۰ قبل از میلاد توانست با حمایت بسیاری از ارتشیان و اشرافیان مادها پدربزرگ خود، ایشتوویگو، را که محبوبیتی نداشت شکست بدهد و پایتخت آنها را که هگمتانه نام داشت تصرف کند. 

کورش بزرگ در دومین دهه سلطنت خود تمامی‌ ایران و همچنین سرزمین های شرقی‌ مانند مرو و سمرقند را تلفیق داد. سقوط لیدیا ، که بسیار پر قدرت و متمول بود ، در سال ۵۴۵ در سراسر دنیای باستانی ایجاد شک کرد. کوروش پس از آن توجه خود را به بابل داد و در۱۰ اکتبر ۵۳۹ به ارتش بابلیها که در اوپیس ، روی رودخانه دجله ، مستقر بودند حمله کرد و آنها راشکست داد. پس از آن نوبت سقوط شوش بود و سپس سیپار که بدون هیچ مقاومتی انجام شد. بابل در تاریخ ۱۲ اکتبر تصرف شد و کوروش ده روز پس آن وارد شهر شد. بر اساس گفته های ماکیاولی، که پدر علوم سیاسی جدید شناخته شدهاست، کوروش یک شاهزاده برجسته بوده چون بر اساس توانایی شخصیتی ونه ثروت “کبیر” شناخته شدهاست.