نمی توان از آزادی و نو خواهی زنان ایران گفت ولی از ۱۷ دی ۱۳۱۴ سخن به میان نیاورد. روزی که با تصمیم رضاشاه بزرگ، حجابِ جهل از سر و صورتِ زنِ ایرانی کنار زده شد تا میهن باستانی ما شاهد درخشش زنان توانمندی باشد که سالها در پستوی تعصب و واپسگرایی اسیر بودند. رضا شاه که در حکومت داری پر بارش، انگیزه‌ای جز خیر عمومی برای همه ایرانیان نداشت، با همتی شاهانه و اراده‌ای پولادین، به تلاش‌های آزادی خواهانه زنان ایرانی از دوره مشروطیت، مُهر تاسیس و تثبیت زد؛ زن ایرانی را از بند ارتجاع خارج کرد و نیمه‌ی محذوف جامعه را به صحنه‌ی فعالیت اجتماعی و سیاسی آورد.
من هر سال، روز ۱۷ دی را عمیقا گرامی می‌دارم چرا که هویت نوین زن ایرانی با این روز گره خورده است. آزادی زن ایرانی به دست رضاشاه بزرگ که بعدها در دوره پادشاه فقید ایران، محمدرضا شاه پهلوی ابعاد گسترده تری یافت؛ چنان در تار و پود جامعه ایران تنیده شد که حتی فتنه ۵۷ و رژیم واپسگرای برآمده از آن نیز نتوانست آن پیشرفت ها را به طور کامل به عقب براند. اکنون بسیاری از زنان جوان ایرانی بدون آنکه در دوران دو پادشاه ایران ساز پهلوی زیسته باشند، از آنها به نیکی یاد می‌کنند و خواهان بازگشت قطار ایران به راه پیشرفت و آزادی‌های آن دوران هستند.
باور دارم که در مبارزه دوشادوش شیر زنان و دلیر مردان ایران با اهریمنی که بر کشور ما حاکم است، نور در نهایت بر تاریکی پیروز خواهد شد، و ایران بار دیگر در مسیر آزادی، رفاه و پیشرفت قرار خواهد گرفت.
